Zondag 28 juni 08: Laatste dag in Madrid

Vandaag stond op de planning om naar de grootste vlooienmarkt van Europa te gaan: El Rastro.
Dus om 10 uur weer op pad: even ergens ontbeten en daarna met de metro naar de markt.
Het was inderdaad een geweldig grote vlooienmarkt, en het leek wel een mierenhoop wat daar aan mensen rondliep. Was ontzettend leuk om dat gezien te hebben en een echte aanrader, maar na een klein uurtje hadden we het wel gezien en stapten we op de volgende metro, richting El Campo, waar een groot Meer zou moeten zijn, om lekker even een paar uurtjes te relaxen en wat te poedelen. Het was een heel eind met de metro, en toen we eindelijk bij El Campo aankwamen, bleek dat we toch nog een paar haltes verder moesten. Toen we vervolgens per ongeluk in de verkeerde metro stapten, hielden we het wel voor gezien en pakten de metro terug, richting ons hotel, om in deze wijk nog wat rond te kijken en ergens rustig te gaan zitten, want anders zouden we het risico lopen om niet op tijd op het vliegveld te zijn.
We stapten uit bij het mooie koninklijke paleis. Thessy ging lekker in het gras wat liggen slapen, en ik ging het paleis en de omgeving een beetje verkennen, en daarna ging ook even in het gras uitrusten.
Om 15.00 uur nog even op een terrasje een wijntje gedronken en een tapas gegeten, en daarna terug naar het hotel om de koffers op te halen, waarna we met de taxi naar het vliegveld reden.

We waren ruim op tijd, dus we konden nog wat winkeltjes kijken op het vliegveld en een hapje eten.
Op weg naar de gate kwamen we Wim en zijn zoon (zie eerste blog over Madrid) ook weer tegen. Dat was heel leuk, dus we hebben gezellig ervaringen uitgewisseld totdat we om 19.45 uur het vliegtuig in gingen.

Was dus geweldig allemaal, totdat ik in het vliegtuig bemerkte dat ik mijn mooie telefoon ergens was verloren. Waarschijnlijk bij de douane waar alle spullen werden gescand, aangezien mijn tas nogal problemen gaf en tot drie keer toe door dat poortje moest. De veiligheidsbeambte daar had het idee dat er iets niet klopte, maar kon niet direct zien wat het was, totdat hij mijn thermosflesje uit mijn tas haalde, ermee schudde, en hoorde dat er iets in zat. Ik legde hem uit dat ik het water had opgedronken, maar dat er alleen nog een paar ijsklontjes in zaten. Hij wilde toch het zijne ervan weten en controleerde dit. Dat was wel lachen, temeer daar Thessy een half flesje water in haar tas had, en dat niet werd gezien,maar men wel viel over de paar ijsklontjes in mijn thermosflesje.

Omdat mijn tas dus een paar keer gescand werd, ben ik bang dat in die commotie mijn telefoon eruit is gevallen. Ik had dus knap pijn in mijn buik in het vliegtuig, temeer omdat ik ook even bang was dat ik mijn sleutelbos in het hotel was vergeten en daar een laatje over het hoofd had gezien en niet leeg had gehaald. Niets voor mij, want normaal ben ik altijd heel precies, maar na zo’n enerverend en vermoeiend weekend, was ik niet bepaald helder meer toen ik ’s ochtends opstond.
Gelukkig bleek bij aankomst op Schiphol dat mijn sleutels wel in mijn koffer zaten, maar mijn telefoon was echt weg. Baaaalen!!! Is gelukkig inmiddels ook opgelost: ik heb het nummer laten blokkeren en krijg een dezer dagen van de KPN een nieuwe simcard toegezonden en kan gewoon mijn eigen nummer houden. Ik had nog mijn oude Nokia, en daar moet ik nu 1,5 jaar mee doen totdat dit abonnement afloopt en ik een nieuwe kan kopen. Nou ja, het is niet anders; er zijn ergere dingen.

In ieder geval was dit een ontzettend geweldig weekend. Madrid is een groot feest en entertainment, en een groot openluchtmuseum. Zowel Thessy als ik waren helemaal verliefd op deze stad.

Een minpuntje vond ik alleen dat je de hele dag door politiewagens met loeiende sirenes hoorde. Dat is de hele dag zo’n rotherrie. Ik vroeg aan de taxichauffeur op weg naar het vliegveld wat er aan de hand was dit weekend omdat alle politie zo paraat leek. Maar volgens de taxichauffeur was dit altijd zo en probeert de politie het aantal berovingen en criminaliteit tegen te gaan. Want hoewel wij er gelukkig niets van hebben gemerkt,schijnt de criminaliteit daar toch wel erg hoog te zijn en word je constant gewaarschuwd voor overvallen en om vooral in de hoofdstraten te blijven lopen.

Verder is Madrid een hele drukke stad qua verkeer. Volgens mij nog drukker dan Parijs. Dus het is aan te raden om alleen op de zebrapaden over te steken, omdat het verkeer van alle kanten op je af komt.
En tot slot: deze stad is een echte aanrader om daar een weekend door te brengen, maar neem wel een boekje mee “Hoe zeg ik het in het Spaans”, want de gemiddelde Madrileen kent hooguit 2 woorden Engels. Zelfs de crew op het vliegveld spreekt bijna geen Engels, hooguit de receptioniste aan de balie van het hotel. Verder is het eten en drinken daar best wel duur, maar kleding b.v. is weer goedkoop.

Ik ging er heen om mijn Spaans te oefenen, en ik heb mijn hart kunnen ophalen daarmee. Ik had het daar makkelijk een maandje uit kunnen houden, zonder heimwee te krijgen. Maar ja, aan alles komt nu eenmaal helaas een eind. Wat rest zijn ontzettend leuke herinneringen en veel foto’s en films.